On this website we’ll also celebrate the 250’s birthday of Beethoven
(1770 – 2020)
https://www.beethoven-playon.com/#cult-albums
Content
Klik hier voor de inhoudsopgave van deze website. Met één klik naar een pagina.
Naslagwerk oeuvre Beethoven
Beste bezoeker van deze website, wij heten u uiteraard van harte welkom op de Beethoven Catalogus. Deze site is bedoeld om u te helpen bij het uitzoeken van één of meerdere werken van Ludwig van Beethoven. Op deze website vindt u een overzicht van de beste opnames die er ooit gemaakt zijn van Beethoven. Conclusie: Deze website is de gids voor de beste opnames van Beethoven Wat beoogt deze website? Het is een poging om kritisch te kijken op het gebied van klassieke muziekconserven om met recensies, discografieën en artikelen gelijkgestemde, enthousiaste Kenner und Liebhaber van Ludwig van Beethoven in het algemeen en cd/dvd verzamelaars in het bijzonder te laten delen in de geneugten van het vele moois dat voorhanden is. Gelukkig verouderen echt mooie opnamen eigenlijk nooit. Meer dan ons best kunnen we niet doen. Gestreefd is naar een opzet van de algemene muzikale onderwerpen die duidelijk cd gerelateerd is. Niet iedereen is in staat en bereid concerten, recitals en operavoorstellingen zelf bij te wonen, maar krijgt zo een handreiking om zich in alle rust thuis nader in de betreffende materie te verdiepen. Binnen elke rubriek moet het makkelijk zijn om met de zoekfunctie uitverkoren namen en thema’s te vinden. De indeling maakt scrollen door alsmaar langere registers overbodig en bekort de zoektijd. Het zal ook duidelijk zijn dat sprake is van een geleidelijk kwantitatief groeiend project bij gelijktijdig hopelijk gehandhaafde kwaliteit. De kopij is in eerste instantie verdeeld over een aantal ons inziens logische, zo goed mogelijk eventueel per rubriek met een zoekopdracht toegankelijke structuur. Het geheel is een opgave die veel tijd kost, maar ook een heel leuke, dienstbare. Daarom hoop ik met deze Beethoven website iets te kunnen bijdragen aan en attenderen op interessant moois, het voorkomen van miskopen en een groeiend luistergenot.
Geïnspireerd door vrijheid (Ode an die Freiheit)
componeerde Beethoven heroïsche werken, majestueuze concerten en sfeervolle kamermuziek, en bracht daarbij zijn diepste gevoelens tot uitdrukking.
Op deze website tonen wij de beste solisten, dirigenten en orkesten die qua opnames en uitvoeringen de muziek van Beethoven zo hebben uitgevoerd, dat het tot de besten gerekend mag worden.
Ludwig van Beethoven was geen gemakkelijk heerschap: eigenwijs, korzelig, opvliegend en achterdochtig. Een einzelgänger die gekweld werd door zijn omgeving, zijn hardhorendheid en bovenal zichzelf. Niet alleen zijn geniale muziek is uniek, maar ook onze mateloze bewondering voor de brombeer. Zijn buste siert menige piano of schouw, en dat is niet omdat hij zo gezellig kijkt.
Na de première van de Vijfde symfonie van Ludwig van Beethoven moet het Weense publiek nogal lauw hebben gereageerd – volgens de componist omdat er nooit iets deugde en iedereen sowieso altijd tegen hem was. Dat is een typerende reactie die strookt met het algemene beeld dat we van Beethovens karakter hebben. Hij was geen gemakkelijk heerschap: eigenwijs, korzelig, opvliegend en achterdochtig. Een einzelgänger die gekweld werd door zijn omgeving, zijn hardhorendheid en bovenal zichzelf. Niet alleen zijn geniale muziek is uniek, maar ook onze mateloze bewondering voor de brombeer. Zijn buste siert menige piano of schouw, en dat is niet omdat hij zo gezellig kijkt.
Biografen doen al bijna twee eeuwen hun best om te verklaren waarom Beethoven niet altijd het zonnetje in huis was. Zijn moeder verwaarloosde hem, zijn vader was een drinkebroer en mislukt musicus, de ware geliefde ontglipte hem steeds, en ergens tussen zijn vijfentwintigste en dertigste levensjaar begon zijn gehoor achteruit te gaan. We weten niet precies hoe Beethoven zijn doofheid verwerkte. Uit spaarzame uitspraken kan iedere gewenste mix van schrik, ontkenning, strijdlust, wanhoop en misschien zelfs schaamte worden samengesteld.
De laatste jaren van zijn leven was hij stokdoof. Daardoor merkte hij bij de première van zijn Negende Symfonie niet eens dat ze was afgelopen. Die symfonie eindigt met 321 op volle kracht gespeelde tonen in vier maten. Daarna is het stil. Het applaus moet stormachtig zijn geweest. Maar ook dat hoorde hij niet.
Voor een gewone sterveling is het onvoorstelbaar hoe een mens ondanks deze handicap zulke geweldige muziek kan componeren. Maar een beetje korzeligheid wordt weer wel heel begrijpelijk.
Beethoven was een perfectionist die in vijfentwintig jaar negen symfonieën voltooide. Dat is grofweg elke drie jaar één symfonie. Ter vergelijking: Mozart schreef gemiddeld iedere zeven maanden een symfonie en Haydn zelfs iedere vier maanden. We kunnen slechts gissen wat er tijdens het componeren in Beethovens hoofd is omgegaan. Maar het is zeker dat hij veel heeft zitten wikken en wegen, want zijn overgeleverde schetsen en handschriften staan vol doorhalingen en aanvullingen. Daarin lijkt geen noot, akkoord, of ritme veilig voor zijn schaar en gum. Zo verzon hij zes verschillende manieren om het slotdeel van zijn Derde symfonie te beginnen, waarbij de eerste noot in elke versie een andere lengte kreeg, maar toch op zijn oorspronkelijke lengte terugkeerde, terwijl hij wel gaandeweg drie octaven omhoog schoot.
De symfonie was het visitekaartje van de negentiende-eeuwse componist. Met een geslaagde symfonie bewees hij zijn greep op het machtige en allengs uitdijende orkest, en zijn beheersing van de grote vorm. Bij moderne architecten zie je iets vergelijkbaars: mooie huisjes bouwen is wel aardig, maar een hele stadswijk, inclusief kantoren, winkels, scholen, sporthal, lantaarnpalen en stoeptegels, dat is je ware.
En net als zo’n stadswijk aan een lange reeks praktische voorwaarden moet voldoen, bestaat er voor een symfonie uit Beethovens tijd een grondplan. Daarop heeft zij vier delen: snel, langzaam, dansachtig en snel, waarbij het snelle vierde deel beduidend lichter van karakter is dan het snelle eerste deel. Zeven van de negen keer houdt Beethoven zich aan dit schema, maar in de Negende symfonie zijn de middendelen omgedraaid en de Zesde symfonie heeft vijf in plaats van vier delen. Er is dus een norm, maar ook ruimte om daarvan af te wijken. Maar niemand weet waarom Beethoven het twee keer anders aanpakte.
Componisten hebben er aardigheid in om de luisteraar steeds lichtjes uit zijn evenwicht te brengen – een voorzichtig zetje hier, een enkele brutale douw, maar pas op: hij mag niet omvallen en moet uiteindelijk gelijk een duikelaar weer rechtop komen te zitten, anders is hij hem kwijt. Die zetjes geeft een componist met akkoorden die de luisteraar niet verwacht, maar toch aangenaam en gepast vindt. Want mensen voelen onbewust vrij nauwkeurig of een akkoord doodnormaal, een beetje vreemd of ronduit fout is. Dat is afhankelijk van het moment waarop het gebruikt wordt. Denk maar aan het einde van een symfonie van Beethoven dat zich lang van te voren aankondigt. Dan herkent de hele zaal de functie van die reeks akkoorden: naar het eindpunt.
Een belangrijk pijler van het grondplan voor een symfonie is dat het eerste deel in de zogenoemde sonatevorm staat. Er bestaan keurige regels voor deze sonatevorm, bijvoorbeeld dat er standaard twee thema’s inzitten – het ene opgewekt en het andere droevig. Dat wekt verwachtingen bij luisteraars die de regels op hun duimpje kennen. Maar ook de standaard van twee thema’s was bij Beethoven niet veilig. Hij gebruikte er gemiddeld vier. En die vier thema’s verbond hij onderling met overgangszinnen die gemakkelijk voor een extra thema worden aangezien.
Het knappe van Beethoven is dat hij al die thema’s bij elkaar houdt en ondertussen een opzienbarend bouwwerk opzet zonder dat wij moeite hoeven te doen om hem te volgen. We merken niet eens hoe ingewikkeld zijn constructie eigenlijk is. Your easy listening is my hard writing, zou hij gezegd kunnen hebben. Het beste bewijs dat het goed gelukt is, is dat we nog steeds met zoveel plezier naar zijn symfonieën luisteren.
In het dagelijks leven was Beethoven trouwens minder ordelijk en perfectionistisch. Zijn huiskamer lag bezaaid met muziekpapier, etensresten, kousen, broeken en jasjes, en hij had er een handje van om in versleten kleren en met ongekamde haren door de stad te lopen. Zulk ongewassen vrijgezellengedrag helpt een man doorgaans niet aan een fijnbesnaarde vrouw, zeker niet als hij zijn liefdesgeluk in hogere kringen zoekt, zoals Beethoven placht te doen. Maar ongeliefd was hij geenszins. Bij zijn begrafenis was de kerk overvol en duizenden stadgenoten liepen in een stoet achter zijn kist naar het kerkhof. Vriendelijkheid en conventioneel gedrag wordt alom gewaardeerd. Maar voor een groot componist als Beethoven maakt de mensheid graag een uitzondering.
Volledige naam: Ludwig van Beethoven
Geboren: Bonn, 16 december (?) 1770 (vast staat dat hij op 17 december 1770 werd gedoopt)
Gestorven: Wenen, 26 maart 1827
Belangrijkste leraren: Christian Gottlob Neefe, Joseph Haydn (van wie Beethoven, naar eigen zeggen ‘niet veel leerde’) en Johann Schenk
Beroemdste leerling: Carl Czerny, die op zijn beurt weer de leraar van Franz Liszt zou worden
Sleutelwerken: Negen symfonieën, vijf pianoconcerten, vioolconcert, 32 pianosonates, zestien strijkkwartetten, Missa solemnis, opera Fidelio
Goethe over Beethoven: ‘Zijn talent verbijsterde me, maar hij heeft helaas een volkomen onbeheerste persoonlijkheid – niet geheel ten onrechte gelooft hij dat de wereld verachtelijk is, maar met zijn houding maakt hij het er voor zichzelf en anderen ook niet echt prettiger op. Maar we moeten het hem vergeven en hem medeleven tonen, want hij is zijn gehoor aan het verliezen, wat grotere gevolgen heeft voor de muzikale kant van zijn persoonlijkheid dan voor de sociale.’
Portret: Beethoven in 1804, geschilderd door Joseph Willibrord Mähler. De tempel op de achtergrond en de lier die de geportretteerde bij zijn voeten heeft staan maken duidelijk: deze kunstenaar vertegenwoordigt de hoogste kunsten.
“Don’t only practice your art, but force your way into it’s secrets; art deserves that, for it and knowledge can raise man into the devine.” – Ludwig Van Beethoven
The Beethoven series does just that, Andy Warhol delves into his art like no one else can. He captures the musician in sharp engaging colors that shed a whole new light on the classical.
| Created | 1987 |
|---|---|
| Size | 40×40 |
| Medium | Screen print on Lenox Museum Board |
| Signed | Yes |
| Presentation | Edition of 60 |
| Genre | Pop |
The Screenprints of the Beethoven Series, 1987
Warhol created this series of 4 screenprints in 1987, shortly before his death. This series is unique as it departs from the celebrities and grocery items for which Warhol became known for. The source image was taken from an 1820 portrait by Joseph Karl Stieler. In the original oil on canvas, the composer is stares ahead with focused eyes as he writes another composition. This portrait is the most iconic image of Beethoven, deliberately chosen by Warhol for that reason. The Beethoven 1987 series captures the defining characteristics of the composer by placing a sheet of music over his portrait. The melody that is imprinted onto the page is Beethoven’s Sonata No. 14, better known as the Moonlight Sonata. Yet, the music notes are subtly colored, as not to overshadow Beethoven. In each screenprint, the intensity of the composer’s gaze is emphasized by the colors of his face. The background of the image is black, creating the impression of a man emerging from darkness. By rendering the composer with such dramatic colors, Warhol transforms the classical composer into a modern rock star.
China ist die Zukunft der klassischen Musik. Das behauptet neuerdings jeder. Seitdem das Land die jungen Pianisten-Superstars Lang Lang und Yundi Li hervorgebracht hat. Seitdem immer mehr hervorragende chinesische Musikstudenten an die europäischen und amerikanischen Hochschulen drängen. Seitdem genauso vage wie abenteuerliche Zahlen kursieren, nach denen 15 Millionen oder 35 Millionen oder 50 Millionen Chinesenkinder Klavier lernen, die alle nur ein Ziel haben – so gut und so berühmt zu werden wie Lang Lang. „Die Zukunft der klassischen Musik liegt in China.” Das hat auch Simon Rattle, der Chef der Berliner Philharmoniker, erklärt.
Die Beschäftigung mit Mozart, Beethoven und Brahms ist längst als Bestandteil eines sich modern gebenden Chinas akzeptiert. Beethoven zu mögen, so wird einem überall versichert, sei in den chinesischen Großstädten modern und Ausdruck eines erstrebenswerten westlichen Lebensstils. Einen kleinen Beethoven-Interpreten in der eigenen Familie zu haben ist jedoch noch viel erstrebenswerter.
Beethoven - Zijn Meest Aanbevolen Uitvoeringen - Zijn Complete Oeuvre 